وقتی راه رفتن آموختی ،دویدن بیاموز ، دویدن که آموختی ،پرواز را .راه رفتن بیاموز زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شوند وسرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کنند .دویدن بیاموز چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که بخواهی زود باشی دیر . پرواز را یاد بگیر نه برای این که از زمین جدا باشی،برای اینکه به اندازه فاصل? زمین تا آسمون گسترده شوی. من راه درفتن را ازیک سنگ اموختم و دویدن را از یک کرم خاکی آموختم وپرواز را از یک درخت. بادها از رفتن چیزی به من نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند. پلنگان ،دویدن را به من نیا موختند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند . پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند،زیرا چنان در پرواز خود غرق شده بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند.اما سنگی که درد سکون را کشیده بود رفتن را می شناخت وکرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود دویدن را می فهمید ودرختی که پاهایش درگل بود از پرواز بسیار می دانست . آنها در حسرت به دردرسیده بودند واز درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت. وقتی راه رفتن آموختی دویدن بیاموز ،دویدن که آموختی پرواز را . راه رفتن بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری. دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی. پرواز را یاد بگیر زیرا روزی باید از خودت تا خدا پر بزنی.